פּסח
מאַרק װאַרשאַװסקי

― איך װעל אײַך דערצײלן דאָ, קינדער, אַ מעשׂה
װאָס ס'האָט זיך געטראָפֿן,
װאָס ס'האָט זיך פֿאַרלאָפֿן ―
„אױ װײ, זײדעניו, אױ װײ, זײדעניו, מיר הערן דיך!“

― מיר האָבן בײַם מיש די הגדה געזונגען.
פּסח געװעזן ― אַ פֿרײלעכער טאָג!
	פּלוצעם זעען מיר שטײנער פֿליִען
	אַהער און אַהין!
― „אױ װײ, זײדעניו, אױ װײ, זײדעניו, אַ יאָמער אַ קלאָג!“

― אַ שטײן איז אין אױג מײַן שׂרה'לען געפֿאַלן...
דאָס קינד איז געװעזן פֿונעם טוט אױף אַ האָר.
	זײ זענען דורך די פֿענצטער געקראַכן,
	געריסן, געבראָכן...
― „אױ װײ, זײדעניו, אױ װײ, זײדעניו, װײ איז די יאָר!“

― די בענקלעך געבראָכן, די קישנס געריסן ―
דער פּעך איז געפֿאַלן װי שנײ אױף דער ערד...
	און מיט אַ פֿרײלעכן ניגון
	האָבן געפֿײַפֿט און געשריגן...
― „אױ װײ, זײדעניו, אױ װײ, זײדעניו, אַן אומגליק באַשערט!“

―זײ  זענען באַפֿאַלן דאָס גרױס בית־המדרש...
װי גרױס איז געװעזן און טיף אונדזער שמאַרץ!
	די ספֿרים צעריסן,
	פֿאַרפֿלעקט און צעשמיסן...
― „אײַ װײ, זײדעניו, אױ װײ, זײדעניו, ניט רײַס אונדז דאָס האַרץ!“

― אַ רעגן האָט געגאָסן צו דער לװיה...
אױ, װער װעט פֿאַרגעסן דעם דאָזיקן טאָג!
	אַז מ'האָט באַהאַלטן די ספֿרים
	האָבן געװײנט אַלע קבֿרים...
― „אױ װײ, זײדעניו, אױ װײ, זײדעניו, אַ יאָמער אַ קלאָג!“