משהלע (דועט)
מרדכי געבירטיג

― משהלע, ביסט עפּעס מיר אַזױ פֿאַרסאַפּעט ―
װער האָט דיר דאָס הענטעלע אַזױ צעדראַפּעט?
	האָסט געשלאָגן זיך אין פֿעלד,
	ס'נעזל איז דיר אױך צעקרעלט,
	ס'בלוט נאָך קאַפּעט.

― טאַטעניו, דאָס האָב איך זיך אין הױף בײַם רבין,
פֿאַרריכטנדיק די הײַזעלעך, אַ שטאָך געגעבן;
	נישט געשלאָגן זיך אין פֿעלד ―
	מיט דער נאָדל זיך צעקרעלט,
	כ'זאָל אַזױ לעבן!

― משהלע, װאָס איז געשען? איך מוז דאָס װיסן ―
װער האָט דיר די הײַזעלעך אַזױ צעריסן?
	עפּעס ביסטו מיר פֿאַרװײנט ―
	אפֿשר האָט דער רבי הײַנט
	דיך געשמיסן?

― טאַטעניו, דער רבי האָט מיך נישט געשמיסן,
מײַנע הײזלעך װײס איך נישט װער ס'האָט צעריסן.
	מיר געזאָגט האָט מאָטעלע,
	ער האָט זיך ס'קאַפּאָטעלע
	אױך צעריסן.

― משהלע, דעם אױגן־בליק אַהער צום טאַטן!
דו האָסט זיך, מײַן ייִנגעלע, אַלײן פֿאַרראַטן.
	דיר געזאָגט שױן ס'איז נישט פֿײַן
	מאָטל זאָל דײַן חבֿר זײַן,
	גענאַרסט דעם טאַטן.

― טאַטעניו, כ'האָב נישט געװאָלט מיט אים זיך שפּילן,
נו האָט ער געגעבן מיר זײַן זײדנס ברילן,
	אים דערפֿאַר האָב איך געשענקט
	ס'פֿידעלע, װאָס ד'האַסט געברענגט,
	כ'זאָל דרױף שפּילן.

― משהלע, ביסט אומפֿאַרשעמט, דו װעסט דאָס פֿילן,
כ'װיל דו זאָלסט מיט מאָטעלען זיך מער נישט שפּילן,
	ס'פֿידעלע דעם אױגן־בליק
	ברענגען זאָלסטו מיר צוריק,
	גיב אָפּ די ברילן.

― טאַטעניו, כ'האָב'ס צ'ריק געװאָלט, ער װיל נישט װיסן,
האָבן מיך זיך בײדע הײַנט צעקרעלט, צעביסן.
	מײַן הױז צעפֿליקט האָט מאָטעלע
	און איך האָב אים ס'קאַפּאָטעלע
	אױך צעריסן.