דער בלוטיקער שפּאַס
דאָס זיבן־און־פֿערציקסטע קאַפּיטל
בײַם סדר
פֿון שול אַהײם איז דוד שאַפּיראָ אַרײַנגעקומען בהרחבֿה, װי
אַלע יאָר אין דער צײַט, און מיטן אײגענעם ברײטן גוט־יום־טובֿ
װאָס אַלע יאָר אין דער צײַט און, װי אַלע יאָר אין דער צײַט,
אַװעקגעזעצט זיך אױפֿן טראָן, װי אַן אמתער בן־חורין, װי אַן
עכטער אַריסטאָקראַט, װאָס צײלט זײַן ייִחוס אַ סך ― אַ סך דורות פֿון
„מלכים בני מלכים“, און גענומען אָפּריכטן דעם סדר מיט
דערזעלבער פֿײַערלעכקײט װאָס אַלע יאָר און מיט דעם אַלטן באַקאַנטן
ניגון, װאָס גײט בײַ אונדז בירושה פֿון דור צו דור. אמת, אױף זײַן
פּנים איז געװען איבערגעצױגן נישט קײן געװײנלעך װאָלקנדל,
פֿון די אױגן האָט אַרױסגעקוקט אַ פֿאַרבאָרגענער טרױער און אין קול
האָט זיך געלאָזט הערן אַ מינאָרנער טאָן, אַן אָפּקלאַנג פֿון דעם
כּל־ישׂראל פּעקל, װאָס הײסט „שטשיגירינסקי“; דאָס אַלץ האָט אָבער
געקאָנט באַמערקן נאָר אײן שׂרה, װעלכע איז געזעסן איצט בײַ
זײַן רעכטע האַנט אָנגעטאָן און צוגעקליבן װי אַ קעניגין און
אױסגעזען װי אַן אמתע קעניגין ― קײנער װאָלט זיך גאָר ניט געגלױבט,
אַז דאָס איז די אײגענע שׂרה, װאָס האָט אַלײן מיט אירע הענט
אַרױסגעטראָגן דעם חמץ, אָדער, װי זי רופֿט עס אָן, דעם „הקדש“ פֿון
דער דאָזיקער שטוב און אַלײן, אײן מענטש אַלײן, אַרײַנגעשלעפּט אַהער
דעם פּסח. איצט זענען די דאָזיקע הענט װײַס און זױבער און אַ פּאָר
דימענטלעך בלישטשען אַרױס פֿון די אַלטע פֿינגערלעך, װאָס זי האָט
אָנגעטאָן לכּבֿוד יום־טובֿ. די זעלבע דימענטלעך בלישטשען אַרױס פֿון
אירע אַלטע אױערינגלעך, װאָס זי טוט אָן פֿון יום־טובֿ צו יום־טובֿ.
נאָר מער פֿון אַלעס בלישטשעט און שײַנט איר נאָך גאָר יונג שײן
|
|
der blutiker shpas
dos zibn-un-fertsikste kapitl
baym seyder
fun shul aheym iz Doved shapiro arayngekumen beharkhove, vi
ale yor in der tsayt, un mitn eygenem breytn gut-yum-tuv
vos ale yor in der tsayt un, vi ale yor in der tsayt,
avekgezetst zikh oyfn tron, vi an emeser bn-Hurin, vi an
ekhter aristokrat, vos tseylt zayn yikhes a sakh ― a sakh doyres fun
"melokhem bney melokhem'', un genumen oprikhtn dem seyder mit
derzelber fayerlekhkayt vos ale yor un mit dem altn bakantn
nign, vos geyt bay undz beyerushe fun dor tsu dor. emes, oyf zayn
ponem iz geven ibergetsoygn nisht keyn geveynlekh volkndl,
fun di oygn hot aroysgekukt a farborgener troyer un in kol
hot zikh gelozt hern a minorner ton, an opklang fun dem
Kl-yisroel pekl, vos heyst "shtshigirinski''; dos alts hot ober
gekont bamerkn nor eyn shore, velkhe iz gezesn itst bay
zayn rekhte hant ongeton un tsugeklibn vi a kenigin un
oysgezen vi an emese kenigin ― keyner volt zikh gor nit gegloybt,
az dos iz di eygene shore, vos hot aleyn mit ire hent
aroysgetrogn dem khomets, oder, vi zi ruft es on, dem "hekdesh'' fun
der doziker shtub un aleyn, eyn mentsh aleyn, arayngeshlept aher
dem peysekh. itst zenen di dozike hent vays un zoyber un a por
dimentlekh blishtshen aroys fun di alte fingerlekh, vos zi hot
ongeton lekoved yum-tuv. di zelbe dimentlekh blishtshen aroys fun
ire alte oyeringlekh, vos zi tut on fun yum-tuv tsu yum-tuv.
nor mer fun ales blishtshet un shaynt ir nokh gor yung sheyn
|
דער בלוטיקער שפּאַס
דאָס זיבן־און־פֿערציקסטע קאַפּיטל
בײַם סדר
פֿון שול אַהײם איז דוד שאַפּיראָ אַרײַנגעקומען בהרחבֿה, װי
אַלע יאָר אין דער צײַט, און מיטן אײגענעם ברײטן גוט־יום־טובֿ
װאָס אַלע יאָר אין דער צײַט און, װי אַלע יאָר אין דער צײַט,
אַװעקגעזעצט זיך אױפֿן טראָן, װי אַן אמתער בן־חורין, װי אַן
עכטער אַריסטאָקראַט, װאָס צײלט זײַן ייִחוס אַ סך ― אַ סך דורות פֿון
„מלכים בני מלכים“, און גענומען אָפּריכטן דעם סדר מיט
דערזעלבער פֿײַערלעכקײט װאָס אַלע יאָר און מיט דעם אַלטן באַקאַנטן
ניגון, װאָס גײט בײַ אונדז בירושה פֿון דור צו דור. אמת, אױף זײַן
פּנים איז געװען איבערגעצױגן נישט קײן געװײנלעך װאָלקנדל,
פֿון די אױגן האָט אַרױסגעקוקט אַ פֿאַרבאָרגענער טרױער און אין קול
האָט זיך געלאָזט הערן אַ מינאָרנער טאָן, אַן אָפּקלאַנג פֿון דעם
כּל־ישׂראל פּעקל, װאָס הײסט „שטשיגירינסקי“; דאָס אַלץ האָט אָבער
געקאָנט באַמערקן נאָר אײן שׂרה, װעלכע איז געזעסן איצט בײַ
זײַן רעכטע האַנט אָנגעטאָן און צוגעקליבן װי אַ קעניגין און
אױסגעזען װי אַן אמתע קעניגין ― קײנער װאָלט זיך גאָר ניט געגלױבט,
אַז דאָס איז די אײגענע שׂרה, װאָס האָט אַלײן מיט אירע הענט
אַרױסגעטראָגן דעם חמץ, אָדער, װי זי רופֿט עס אָן, דעם „הקדש“ פֿון
דער דאָזיקער שטוב און אַלײן, אײן מענטש אַלײן, אַרײַנגעשלעפּט אַהער
דעם פּסח. איצט זענען די דאָזיקע הענט װײַס און זױבער און אַ פּאָר
דימענטלעך בלישטשען אַרױס פֿון די אַלטע פֿינגערלעך, װאָס זי האָט
אָנגעטאָן לכּבֿוד יום־טובֿ. די זעלבע דימענטלעך בלישטשען אַרױס פֿון
אירע אַלטע אױערינגלעך, װאָס זי טוט אָן פֿון יום־טובֿ צו יום־טובֿ.
נאָר מער פֿון אַלעס בלישטשעט און שײַנט איר נאָך גאָר יונג שײן
|