צו דער סעודה: אַ בילד פֿון מײַנע קינדערשע יאָרן
א
― איך װײס נישט, װאָס פֿון דעם קינד װעט זײַן, װאָס פֿון דעם
קינד װעט אױסװאַקסן? עפּעס אַ קװאַטש, אַ נאַסע האַנטשירקע, אַ
װײנענדיקע קלאָגמוטער, צו אַלדי גוטע יאָר! אַ קינד זאָל האַלטן אין אײן
װײנען!
אַזױ זאָגט די מאַמע מײַנע צו זיך אַלײן, טוט מיך אָן יום־טובֿדיק
און דערלאַנגט מיר אַלע מאָל אָדער אַ בוכענצע אין זײַט, אָדער אַ
סטוסאַק אין פּלײצע, אָדער אַ נעם בײַם אױער, אָדער אַ ציפּ־צאָפּ בײַ די האָר,
אָדער אַ רײַס־אױס אַ שטיק פֿלײש, און זי װיל נאָך, אַז איך זאָל פֿון
אַזעלכע עובֿדות לאַכן, ניט װײנען. און זי פֿאַרקניפּט מיך פֿון אױבן
ביז אַראָפּ אין מײַן שבתדיק קאַפּאָטקעלע, װאָס איז שױן לאַנג אױף מיר
אַזױ ענג, אַז עס שפּאַרט מיר אַרױס די אױגן פֿון קאָפּ, און דערצו זײַנען
די אַרבל עפּעס מאָדנע קורץ, און מײַנע תּמיד רױט־בלױע הענט זײַנען
עפּעס װי אַרױסגעװאַקסן פֿון די אַרבל און זעען אױס, װי געשװאָלן, און
דאָס קאָן די מאַמע מײַנע נישט איבערטראָגן.
― זע נאָר אַ פּאָר ידים! ― זאָגט זי און דערלאַנגט מיר אַ פּאַטש
איבער די הענט, איך זאָל זײ אַראָפּלאָזן אַראָפּ, מע זאָל זײ ניט אַרױסזען.
― בײַם פֿעטער הערץ בײַם טיש, אַז דו װעסט מיר זיצן, זאָלסטו מיר די
ידים האַלטן פֿון אונטן, דו הערסט װאָס איך זאָג דיר? און דאָס פּנים
דײַנס זאָל מיר ניט זײַן אַזױ רױט, װי, להבֿדיל, בײַ יאַװדאָכע דער שיקסע,
|
|
tsu der sude: a bild fun mayne kindershe yorn
#
― ikh veys nisht, vos fun dem kind vet zayn, vos fun dem
kind vet oysvaksn? epes a kvatsh, a nase hantshirke, a
veynendike klogmuter, tsu aldi gute yor! a kind zol haltn in eyn
veynen!
azoy zogt di mame mayne tsu zikh aleyn, tut mikh on yum-tuvdik
un derlangt mir ale mol oder a bukhentse in zayt, oder a
stusak in pleytse, oder a nem baym oyer, oder a tsip-tsop bay di hor,
oder a rays-oys a shtik fleysh, un zi vil nokh, az ikh zol fun
azelkhe uvdes lakhn, nit veynen. un zi farknipt mikh fun oybn
biz arop in mayn shabesdik kapotkele, vos iz shoyn lang oyf mir
azoy eng, az es shpart mir aroys di oygn fun kop, un dertsu zaynen
di arbl epes modne kurts, un mayne tomed royt-bloye hent zaynen
epes vi aroysgevaksn fun di arbl un zeen oys, vi geshvoln, un
dos kon di mame mayne nisht ibertrogn.
― ze nor a por yadoyem! ― zogt zi un derlangt mir a patsh
iber di hent, ikh zol zey aroplozn arop, me zol zey nit aroyszen.
― baym feter herts baym tish, az du vest mir zitsn, zolstu mir di
yadoyem haltn fun untn, du herst vos ikh zog dir? un dos ponem
dayns zol mir nit zayn azoy royt, vi, lehavdil, bay yavdokhe der shikse,
|
צו דער סעודה: אַ בילד פֿון מײַנע קינדערשע יאָרן
א
― איך װײס נישט, װאָס פֿון דעם קינד װעט זײַן, װאָס פֿון דעם
קינד װעט אױסװאַקסן? עפּעס אַ קװאַטש, אַ נאַסע האַנטשירקע, אַ
װײנענדיקע קלאָגמוטער, צו אַלדי גוטע יאָר! אַ קינד זאָל האַלטן אין אײן
װײנען!
אַזױ זאָגט די מאַמע מײַנע צו זיך אַלײן, טוט מיך אָן יום־טובֿדיק
און דערלאַנגט מיר אַלע מאָל אָדער אַ בוכענצע אין זײַט, אָדער אַ
סטוסאַק אין פּלײצע, אָדער אַ נעם בײַם אױער, אָדער אַ ציפּ־צאָפּ בײַ די האָר,
אָדער אַ רײַס־אױס אַ שטיק פֿלײש, און זי װיל נאָך, אַז איך זאָל פֿון
אַזעלכע עובֿדות לאַכן, ניט װײנען. און זי פֿאַרקניפּט מיך פֿון אױבן
ביז אַראָפּ אין מײַן שבתדיק קאַפּאָטקעלע, װאָס איז שױן לאַנג אױף מיר
אַזױ ענג, אַז עס שפּאַרט מיר אַרױס די אױגן פֿון קאָפּ, און דערצו זײַנען
די אַרבל עפּעס מאָדנע קורץ, און מײַנע תּמיד רױט־בלױע הענט זײַנען
עפּעס װי אַרױסגעװאַקסן פֿון די אַרבל און זעען אױס, װי געשװאָלן, און
דאָס קאָן די מאַמע מײַנע נישט איבערטראָגן.
― זע נאָר אַ פּאָר ידים! ― זאָגט זי און דערלאַנגט מיר אַ פּאַטש
איבער די הענט, איך זאָל זײ אַראָפּלאָזן אַראָפּ, מע זאָל זײ ניט אַרױסזען.
― בײַם פֿעטער הערץ בײַם טיש, אַז דו װעסט מיר זיצן, זאָלסטו מיר די
ידים האַלטן פֿון אונטן, דו הערסט װאָס איך זאָג דיר? און דאָס פּנים
דײַנס זאָל מיר ניט זײַן אַזױ רױט, װי, להבֿדיל, בײַ יאַװדאָכע דער שיקסע,
|