אין שטורעם 349
אױסגעשטערנטן הימל האָט אַראָפּגעקוקט מיט אַ זילבערנעם שמײכל די
לבֿנה, לאַנגזאַם און מאַיעסטעטיש געשפּאַצירט, װען־נישט־װען זיך
אונטערגעטוקט און טובֿל געװען אין אַ פֿאַרבײַלױפֿנדיק רױכיק װאָלקנדל,
באַהאַלטן זיך אױף אַ מינוט, און װידער אַרױס אױפֿן ברײטן פֿרײַען הימל,
צװישן די פֿינקלדיקע קלײנע שטערנדלעך, װאָס קוקן זיך איבער,
שעמערירן און פּינטלען און סודען זיך צװישן זיך, רײדן פֿון גאָט און פֿון
זײַנע אוצרות װעלטן, מיליאַרדן װעלטן! אַלצדינג, אַלצדינג שלאָפֿט.
אַלע פֿענצטער זײַנען צו, אַלע פֿײַערס זײַנען אױסגעלאָשן. אַלץ, אַלץ
שלאָפֿט אין דער דאָזיקער פֿרילינגס־נאַכט, אין דער דאָזיקער ערשטער
נאַכט פֿון פּסח. נאָר אײן פֿענצטער אין אײַן הױז אױף װאַסילטשיקאָװער
גאַס איז אָפֿן אין דער דאָזיקער נאַכט, און נאָר אײן װאַכנדיקער מענטש,
טאַמאַראַ, שטײט און קוקט אַרױס פֿונעם אײנציקן אָפֿענעם פֿענצטער
אינדרױסן אַרױס, שיקט איר בליק צו דער העל־זילבערנער לבֿנה און צו
די מיליאַרדן פֿינקלדיקע װעלטן, װאָס הײסן שטערן, און טרוקן זײַנען
די אױגן, און פֿאַרשטײנערט איז דאָס האַרץ, און דער קאָפּ איז
פֿאַרטומלט, און נישט ליב איז איר די שײנע גרױסע װעלט, און פֿרעמד איז
דער װײַטער, טיפֿער הימל, און װיסט איז די ערד, און פּוסט און לער
איז אַלץ אַרום און אַרום, און אַ שױדערהאַפֿטער עלנט, און אַ
מוראדיקער צער, און אַ קאַלטער צאָרן נעמען אַרום די נשמה, װי מיט צװאַנגען,
און עס װילט זיך איר שרײַען, שרײַען, שרײַען...
קאַפּיטל 4.
איציקל שאָסטעפּאַל גײט אַרום אָן אַ קאָפּ
פֿון דער ערשטער מינוט, װאָס טאַמאַראַ איז געקומען פֿון
פּעטערבורג, האָט איציקל שאָסטעפּאַל נאָך נישט געהאַט קײן גוטע מינוט.
דער אומגליקלעכער פֿאָטער האָט נישט געקאָנט איבערקײַען, װאָס
דעם אַפּטײקערס זונדל קומט אַרײַן צו אים אין שטוב אַרײַן פֿראַנק און
פֿרײַ, אַלעמאָל אױסגעפּוצט װי אַ כּלה, װאַרפֿט אַראָפּ די הענטשקעלעך,
גיט אים, איציקל שאָסטעפּאַלן, די האַנט. און אױך שיװקען גיט ער
די האַנט, און האַלט זיך בײַ אים אין שטוב װי „עפּעס אַ גאַנצער רב
|
|
in shturem 349
oysgeshterntn himl hot aropgekukt mit a zilbernem shmeykhl di
levone, langzam un mayestetish geshpatsirt, ven-nisht-ven zikh
untergetukt un toyvl geven in a farbayloyfndik roykhik volkndl,
bahaltn zikh oyf a minut, un vider aroys oyfn breytn frayen himl,
tsvishn di finkldike kleyne shterndlekh, vos kukn zikh iber,
shemerirn un pintlen un suden zikh tsvishn zikh, reydn fun got un fun
zayne oytsres veltn, milyardn veltn! altsding, altsding shloft.
ale fentster zaynen tsu, ale fayers zaynen oysgeloshn. alts, alts
shloft in der doziker frilings-nakht, in der doziker ershter
nakht fun peysekh. nor eyn fentster in ayn hoyz oyf vasiltshikover
gas iz ofn in der doziker nakht, un nor eyn vakhndiker mentsh,
tamara, shteyt un kukt aroys funem eyntsikn ofenem fentster
indroysn aroys, shikt ir blik tsu der hel-zilberner levone un tsu
di milyardn finkldike veltn, vos heysn shtern, un trukn zaynen
di oygn, un farshteynert iz dos harts, un der kop iz
fartumlt, un nisht lib iz ir di sheyne groyse velt, un fremd iz
der vayter, tifer himl, un vist iz di erd, un pust un ler
iz alts arum un arum, un a shoyderhafter elnt, un a
mur#diker tsar, un a kalter tsorn nemen arum di neshome, vi mit tsvangen,
un es vilt zikh ir shrayen, shrayen, shrayen...
kapitl 4.
itsikl shostepal geyt arum on a kop
fun der ershter minut, vos tamara iz gekumen fun
peterburg, hot itsikl shostepal nokh nisht gehat keyn gute minut.
der umgliklekher foter hot nisht gekont iberkayen, vos
dem apteykers zundl kumt arayn tsu im in shtub arayn frank un
fray, alemol oysgeputst vi a kale, varft arop di hentshkelekh,
git im, itsikl shostepaln, di hant. un oykh shivken git er
di hant, un halt zikh bay im in shtub vi "epes a gantser reb
|
אין שטורעם 349
אױסגעשטערנטן הימל האָט אַראָפּגעקוקט מיט אַ זילבערנעם שמײכל די
לבֿנה, לאַנגזאַם און מאַיעסטעטיש געשפּאַצירט, װען־נישט־װען זיך
אונטערגעטוקט און טובֿל געװען אין אַ פֿאַרבײַלױפֿנדיק רױכיק װאָלקנדל,
באַהאַלטן זיך אױף אַ מינוט, און װידער אַרױס אױפֿן ברײטן פֿרײַען הימל,
צװישן די פֿינקלדיקע קלײנע שטערנדלעך, װאָס קוקן זיך איבער,
שעמערירן און פּינטלען און סודען זיך צװישן זיך, רײדן פֿון גאָט און פֿון
זײַנע אוצרות װעלטן, מיליאַרדן װעלטן! אַלצדינג, אַלצדינג שלאָפֿט.
אַלע פֿענצטער זײַנען צו, אַלע פֿײַערס זײַנען אױסגעלאָשן. אַלץ, אַלץ
שלאָפֿט אין דער דאָזיקער פֿרילינגס־נאַכט, אין דער דאָזיקער ערשטער
נאַכט פֿון פּסח. נאָר אײן פֿענצטער אין אײַן הױז אױף װאַסילטשיקאָװער
גאַס איז אָפֿן אין דער דאָזיקער נאַכט, און נאָר אײן װאַכנדיקער מענטש,
טאַמאַראַ, שטײט און קוקט אַרױס פֿונעם אײנציקן אָפֿענעם פֿענצטער
אינדרױסן אַרױס, שיקט איר בליק צו דער העל־זילבערנער לבֿנה און צו
די מיליאַרדן פֿינקלדיקע װעלטן, װאָס הײסן שטערן, און טרוקן זײַנען
די אױגן, און פֿאַרשטײנערט איז דאָס האַרץ, און דער קאָפּ איז
פֿאַרטומלט, און נישט ליב איז איר די שײנע גרױסע װעלט, און פֿרעמד איז
דער װײַטער, טיפֿער הימל, און װיסט איז די ערד, און פּוסט און לער
איז אַלץ אַרום און אַרום, און אַ שױדערהאַפֿטער עלנט, און אַ
מוראדיקער צער, און אַ קאַלטער צאָרן נעמען אַרום די נשמה, װי מיט צװאַנגען,
און עס װילט זיך איר שרײַען, שרײַען, שרײַען...
קאַפּיטל 4.
איציקל שאָסטעפּאַל גײט אַרום אָן אַ קאָפּ
פֿון דער ערשטער מינוט, װאָס טאַמאַראַ איז געקומען פֿון
פּעטערבורג, האָט איציקל שאָסטעפּאַל נאָך נישט געהאַט קײן גוטע מינוט.
דער אומגליקלעכער פֿאָטער האָט נישט געקאָנט איבערקײַען, װאָס
דעם אַפּטײקערס זונדל קומט אַרײַן צו אים אין שטוב אַרײַן פֿראַנק און
פֿרײַ, אַלעמאָל אױסגעפּוצט װי אַ כּלה, װאַרפֿט אַראָפּ די הענטשקעלעך,
גיט אים, איציקל שאָסטעפּאַלן, די האַנט. און אױך שיװקען גיט ער
די האַנט, און האַלט זיך בײַ אים אין שטוב װי „עפּעס אַ גאַנצער רב
|