לאהניו: אַ בילד
א
פֿון יאָר צו יאָר, פּינקטלעך, װי אַ זײגער, איז בײַ די בערנשטײנס
אַ מינהג, אַז צו „שפֿוך־חמתך“ עפֿנט מען אַלע טירן ― מע לאָזט־אַרײַן
אַ גאַסט אין שטוב אַרײַן, אַ ליבן טײַערן גאַסט, אליהו הנבֿיא.
זײ גלײבן, אַז דער גוטער געטרײַער אליהו הנבֿיא קומט־אַרײַן זײ
בענטשן. שטילערהײט טרינקט ער אָפּ אַ טראָפּן פֿונעם כּוס, װאָס שטײט
אָנגעגרײט פֿון זײַנעט װעגן, און װערט שטילערהײט פֿאַרשװוּנדן.
פֿאַר אַזאַ אַן אָנגעלײגטן גאַסט שטײט־אױף די גאַנצע שטוב און
רופֿט־אױס: „ברוך־הבאָ!“
און נאָכן „ברוך־הבאָ“ זאָגט מען הױך, אױף אַ קול און מיט אַ ניגון:
― שפֿוך חמתך ― גיס אױס דײַן צאָרן אױף די
נישט־קולטורעלע פֿעלקער, װאָס װילן דיך ניט קענען!...
אַ מאָדנע פֿרומע שטוב בײַ די בערנשטײנס! אַ פּאַטריאַרכאַלע, אַ
כּשרע, מיט מינהגים פּאַטריאַרכאַלע.
ערבֿ־פּסח כּשרט מען די פֿיסלעך פֿון די בענקלעך, די קײטלעך פֿון
די טירן, די זאַסלינקעס פֿונעם קױמען, די קראָקװעס פֿונעם בױדעם.
מע כּשרט די קינדער, מע כּשרט די דינסט, מע כּשרט די בהמה.
אױב בײַ דער גאַנצער װעלט איז כּשר, איז בײַ זײ כּשר־שבכּשר.
אױב בײַ אַלע ייִדן איז פּסח, איז בײַ זײ פּסח־שבפּסח.
און אַז בערנשטײן זעצט זיך אַװעק צום סדר מיטן װײַסן קיטל, מיט
|
|
l#hnyu: a bild
#
fun yor tsu yor, pinktlekh, vi a zeyger, iz bay di bernshteyns
a mineg, az tsu "shfukh-HmTkh'' efnt men ale tirn ― me lozt-arayn
a gast in shtub arayn, a libn tayern gast, Elye hnovi.
zey gleybn, az der guter getrayer Elye hnovi kumt-arayn zey
bentshn. shtilerhayt trinkt er op a tropn funem kos, vos shteyt
ongegreyt fun zaynet vegn, un vert shtilerhayt farshvundn.
far aza an ongeleygtn gast shteyt-oyf di gantse shtub un
ruft-oys: "brukh-hbo!''
un nokhn "brukh-hbo'' zogt men hoykh, oyf a kol un mit a nign:
― shfukh HmTkh ― gis oys dayn tsorn oyf di
nisht-kulturele felker, vos viln dikh nit kenen!...
a modne frume shtub bay di bernshteyns! a patryarkhale, a
koshere, mit minhogem patryarkhale.
erB-peysekh koshert men di fislekh fun di benklekh, di keytlekh fun
di tirn, di zaslinkes funem koymen, di krokves funem boydem.
me koshert di kinder, me koshert di dinst, me koshert di beheyme.
oyb bay der gantser velt iz kosher, iz bay zey Kshr-shbkosher.
oyb bay ale yidn iz peysekh, iz bay zey psH-shbpeysekh.
un az bernshteyn zetst zikh avek tsum seyder mitn vaysn kitl, mit
|
לאהניו: אַ בילד
א
פֿון יאָר צו יאָר, פּינקטלעך, װי אַ זײגער, איז בײַ די בערנשטײנס
אַ מינהג, אַז צו „שפֿוך־חמתך“ עפֿנט מען אַלע טירן ― מע לאָזט־אַרײַן
אַ גאַסט אין שטוב אַרײַן, אַ ליבן טײַערן גאַסט, אליהו הנבֿיא.
זײ גלײבן, אַז דער גוטער געטרײַער אליהו הנבֿיא קומט־אַרײַן זײ
בענטשן. שטילערהײט טרינקט ער אָפּ אַ טראָפּן פֿונעם כּוס, װאָס שטײט
אָנגעגרײט פֿון זײַנעט װעגן, און װערט שטילערהײט פֿאַרשװוּנדן.
פֿאַר אַזאַ אַן אָנגעלײגטן גאַסט שטײט־אױף די גאַנצע שטוב און
רופֿט־אױס: „ברוך־הבאָ!“
און נאָכן „ברוך־הבאָ“ זאָגט מען הױך, אױף אַ קול און מיט אַ ניגון:
― <<שפֿוך חמתך>> ― גיס אױס דײַן צאָרן אױף די
נישט־קולטורעלע פֿעלקער, װאָס װילן דיך ניט קענען!...
אַ מאָדנע פֿרומע שטוב בײַ די בערנשטײנס! אַ פּאַטריאַרכאַלע, אַ
כּשרע, מיט מינהגים פּאַטריאַרכאַלע.
ערבֿ־פּסח כּשרט מען די פֿיסלעך פֿון די בענקלעך, די קײטלעך פֿון
די טירן, די זאַסלינקעס פֿונעם קױמען, די קראָקװעס פֿונעם בױדעם.
מע כּשרט די קינדער, מע כּשרט די דינסט, מע כּשרט די בהמה.
אױב בײַ דער גאַנצער װעלט איז כּשר, איז בײַ זײ כּשר־שבכּשר.
אױב בײַ אַלע ייִדן איז פּסח, איז בײַ זײ פּסח־שבפּסח.
און אַז בערנשטײן זעצט זיך אַװעק צום סדר מיטן װײַסן קיטל, מיט
|