אַף פּסח אַהײם
אַ מעשׂה, װי אַזױ פֿישל דער מלמד איז געפֿאָרן פֿון באַלטע קײן כאַשטשעװאַטע אױף פּסח אַהײם און װאָס מיט אים האָט זיך געטראָפֿן
א
צװײ מאָל אין יאָר, פּינקטלעך װי אַ זײגער, ראָש־חודש ניסן און
ראָש־חודש אלול, פֿאָרט פֿישל דער מלמד פֿון באַלטע קײן
כאַשטשעװאַטע אַהײם צו זײַן װײַב און קינדער ― אױף פּסח און אױף סוכּות.
כּמעט דאָס גאַנצע לעבן זײַנס איז אים באַשערט צו זײַן אַ גאַסט בײַ זײַן
װײַב און קינדער אַפֿילו זײער אַן אָנגעלײגטער גאַסט, אָבער אױף אַ
קורצער צײַט, אױף יום־טובֿ; און אַװעקגעגאַנגען דער יום־טובֿ ― איז מאַרש
צוריק קײן באַלטע, צוריק צו דער קנעלונג, צוריק צום קאַנטשיק, צו
דער גמרא, צו די גראָבע פֿאַרשטאָפּטע קעפּ, צום נע־ונד זײַן, צום
װאַלגערן זיך אין דער פֿרעמד און צום בענקען שטילערהײט אַהײם.
דערפֿאַר אָבער, אַז פֿישל קומט אַהײם, איז ער אַ קיסר! בת־שבֿע
זײַן װײַב גײט אים אַרױס אַקעגן, רוקט אָן דאָס טיכל, װערט רױט װי
פֿײַער, טוט אים אַ פֿרעג פֿאַרבײַגײענדיק, נישט געקוקט, חלילה, גלײַך
אין די אױגן: „װאָס מאַכסטו?“ און ער ענטפֿערט איך: „װאָס מאַכסטו?“
און פֿרױקע זײַן זון, אַ בר־מיצװה־ייִנגל, גיט אים אָפּ שלום, און דער
טאַטע טוט אַ פֿרעג דעם זון: „װוּ האַלטסטו, אפֿרים, אין לערנען?“... און
רײזל זײַן טאָכטער, נישט קײן מיאוס מײדל, מיט אַ קלײן פֿאַרפֿלאָכטן
צעפּל, כאַפּט אים אַרום קושן.
― טאַטע, װאָס האָסטו מיר געבראַכט אַ מתּנה אױף יום־טובֿ?
― סיץ אױף אַ קלײדל, און דער מאַמען אַ זײַדענע פֿאַטשײלע. נאַ,
גיב דער מאַמען די פֿאַטשײלע.
|
|
af peysekh aheym
a mayse, vi azoy fishl der melamed iz geforn fun balte keyn khashtshevate
oyf peysekh aheym un vos mit im hot zikh getrofn
#
tsvey mol in yor, pinktlekh vi a zeyger, rosh-khoydesh nisn un
rosh-khoydesh elel, fort fishl der melamed fun balte keyn
khashtshevate aheym tsu zayn vayb un kinder ― oyf peysekh un oyf sukes.
kemat dos gantse lebn zayns iz im bashert tsu zayn a gast bay zayn
vayb un kinder afile zeyer an ongeleygter gast, ober oyf a
kurtser tsayt, oyf yum-tuv; un avekgegangen der yum-tuv ― iz marsh
tsurik keyn balte, tsurik tsu der knelung, tsurik tsum kantshik, tsu
der gemore, tsu di grobe farshtopte kep, tsum navenad zayn, tsum
valgern zikh in der fremd un tsum benken shtilerhayt aheym.
derfar ober, az fishl kumt aheym, iz er a keyser! bT-shheve
zayn vayb geyt im aroys akegn, rukt on dos tikhl, vert royt vi
fayer, tut im a freg farbaygeyendik, nisht gekukt, kholile, glaykh
in di oygn: "vos makhstu?'' un er entfert ikh: "vos makhstu?''
un froyke zayn zun, a br-mitsvh-yingl, git im op sholem, un der
tate tut a freg dem zun: "vu haltstu, Efroyem, in lernen?''... un
reyzl zayn tokhter, nisht keyn mies meydl, mit a kleyn farflokhtn
tsepl, khapt im arum kushn.
― tate, vos hostu mir gebrakht a matone oyf yum-tuv?
― sits oyf a kleydl, un der mamen a zaydene fatsheyle. na,
gib der mamen di fatsheyle.
|
אַף פּסח אַהײם
אַ מעשׂה, װי אַזױ פֿישל דער מלמד איז געפֿאָרן פֿון באַלטע קײן כאַשטשעװאַטע אױף פּסח אַהײם און װאָס מיט אים האָט זיך געטראָפֿן
א
צװײ מאָל אין יאָר, פּינקטלעך װי אַ זײגער, ראָש־חודש ניסן און
ראָש־חודש אלול, פֿאָרט פֿישל דער מלמד פֿון באַלטע קײן
כאַשטשעװאַטע אַהײם צו זײַן װײַב און קינדער ― אױף פּסח און אױף סוכּות.
כּמעט דאָס גאַנצע לעבן זײַנס איז אים באַשערט צו זײַן אַ גאַסט בײַ זײַן
װײַב און קינדער אַפֿילו זײער אַן אָנגעלײגטער גאַסט, אָבער אױף אַ
קורצער צײַט, אױף יום־טובֿ; און אַװעקגעגאַנגען דער יום־טובֿ ― איז מאַרש
צוריק קײן באַלטע, צוריק צו דער קנעלונג, צוריק צום קאַנטשיק, צו
דער גמרא, צו די גראָבע פֿאַרשטאָפּטע קעפּ, צום נע־ונד זײַן, צום
װאַלגערן זיך אין דער פֿרעמד און צום בענקען שטילערהײט אַהײם.
דערפֿאַר אָבער, אַז פֿישל קומט אַהײם, איז ער אַ קיסר! בת־שבֿע
זײַן װײַב גײט אים אַרױס אַקעגן, רוקט אָן דאָס טיכל, װערט רױט װי
פֿײַער, טוט אים אַ פֿרעג פֿאַרבײַגײענדיק, נישט געקוקט, חלילה, גלײַך
אין די אױגן: „װאָס מאַכסטו?“ און ער ענטפֿערט איך: „װאָס מאַכסטו?“
און פֿרױקע זײַן זון, אַ בר־מיצװה־ייִנגל, גיט אים אָפּ שלום, און דער
טאַטע טוט אַ פֿרעג דעם זון: „װוּ האַלטסטו, אפֿרים, אין לערנען?“... און
רײזל זײַן טאָכטער, נישט קײן מיאוס מײדל, מיט אַ קלײן פֿאַרפֿלאָכטן
צעפּל, כאַפּט אים אַרום קושן.
― טאַטע, װאָס האָסטו מיר געבראַכט אַ מתּנה אױף יום־טובֿ?
― סיץ אױף אַ קלײדל, און דער מאַמען אַ זײַדענע פֿאַטשײלע. נאַ,
גיב דער מאַמען די פֿאַטשײלע.
|