חרוסת
א.
― מױד! מע װעט אַ מאָל דערלעבן זען דיך אָנגעטאָן, צי נײן?
נעם דאָס גלעזערנע טעלערל און גײ זיך דורך צום פֿעטער יאָסיע, װעסטו
ברענגען חרוסת. אַז דו װעסט אַרײַנקומען צום פֿעטער יאָסיען, זאָלסטו
זאָגן: „דער בעל־הבית מיט דער בעל־הביתטע האָבן אײַך געשיקט זאָגן,
איר זאָלט דערלעבן איבעראַיאָר, און געבעטן, איר זאָלט זײ געבן
חרוסת. װעסט שױן געדענקען, װאָס מע זאָגט דיר אָן? צי מע דאַרף
מיט דיר איבערחזרן נאָך אַ מאָל צװאַנציק?
― ס'איז נישט אַזױ שװער, מע זאָל דאָס נישט געדענקען אױף
אױסװײניק.
און לאה די מױד (אַזױ האָט מען זי גערופֿן אין דער דינסט, כאָטש
בײַ זיך און בײַ אירע באַקאַנטע האָט זי געהײסן „ליזאַ“) האָט זיך
געאײַלט אָנטאָן יום־טובֿדיק, און כאָטש דער גאַנצער אָנטאָן אירער איז
באַשטאַנען נישט מער װי אין אַ ציצן קלײדל מיט אַ קאַפֿטל, נײַע שיך
און אַ סטענגע אױף די האָר, פֿונדעסטװעגן באָברעט זי זיך שױן װײס איך
װיפֿל צײַט און איז נאָך אַלץ נישט פֿאַרטיק. ס'איז תּמיד אַזױ: אַז מע
װיל גיך, געדױערט עס, און אַז מע שלאָגט האַלדז־און־נאַקן, פֿאַלט פֿון
די הענט. ליזאַ (לאָמיר איר טאָן צוליב און רופֿן זי אַזױ, װי איר
געפֿעלט) האָט זיך אָנגעטאָן יום־טובֿדיק און איז צוגעגאַנגען צו דער
בעל־הביתטע װײַזן, אַז זי איז פֿאַרטיק. די בעל־הביתטע (אַ ביסעלע
שפּעטער װעלן מיר זיך מיט איר באַקענען נענטער) האָט געגעבן אַ פּליעסק
מיט די הענט:
|
|
kharoyses
#.
― moyd! me vet a mol derlebn zen dikh ongeton, tsi neyn?
nem dos glezerne telerl un gey zikh durkh tsum feter yosye, vestu
brengen kharoyses. az du vest araynkumen tsum feter yosyen, zolstu
zogn: "der balebos mit der baleboste hobn aykh geshikt zogn,
ir zolt derlebn iberayor, un gebetn, ir zolt zey gebn
kharoyses. vest shoyn gedenken, vos me zogt dir on? tsi me darf
mit dir iberkhazrn nokh a mol tsvantsik?
― s'iz nisht azoy shver, me zol dos nisht gedenken oyf
oysveynik.
un Leye di moyd (azoy hot men zi gerufn in der dinst, khotsh
bay zikh un bay ire bakante hot zi geheysn "liza'') hot zikh
ge#aylt onton yum-tuvdik, un khotsh der gantser onton irer iz
bashtanen nisht mer vi in a tsitsn kleydl mit a kaftl, naye shikh
un a stenge oyf di hor, fundestvegn bobret zi zikh shoyn veys ikh
vifl tsayt un iz nokh alts nisht fartik. s'iz tomed azoy: az me
vil gikh, gedoyert es, un az me shlogt haldz-un-nakn, falt fun
di hent. liza (lomir ir ton tsulib un rufn zi azoy, vi ir
gefelt) hot zikh ongeton yum-tuvdik un iz tsugegangen tsu der
baleboste vayzn, az zi iz fartik. di baleboste (a bisele
shpeter veln mir zikh mit ir bakenen nenter) hot gegebn a plyesk
mit di hent:
|
חרוסת
א.
― מױד! מע װעט אַ מאָל דערלעבן זען דיך אָנגעטאָן, צי נײן?
נעם דאָס גלעזערנע טעלערל און גײ זיך דורך צום פֿעטער יאָסיע, װעסטו
ברענגען חרוסת. אַז דו װעסט אַרײַנקומען צום פֿעטער יאָסיען, זאָלסטו
זאָגן: „דער בעל־הבית מיט דער בעל־הביתטע האָבן אײַך געשיקט זאָגן,
איר זאָלט דערלעבן איבעראַיאָר, און געבעטן, איר זאָלט זײ געבן
חרוסת. װעסט שױן געדענקען, װאָס מע זאָגט דיר אָן? צי מע דאַרף
מיט דיר איבערחזרן נאָך אַ מאָל צװאַנציק?
― ס'איז נישט אַזױ שװער, מע זאָל דאָס נישט געדענקען אױף
אױסװײניק.
און לאה די מױד (אַזױ האָט מען זי גערופֿן אין דער דינסט, כאָטש
בײַ זיך און בײַ אירע באַקאַנטע האָט זי געהײסן „ליזאַ“) האָט זיך
געאײַלט אָנטאָן יום־טובֿדיק, און כאָטש דער גאַנצער אָנטאָן אירער איז
באַשטאַנען נישט מער װי אין אַ ציצן קלײדל מיט אַ קאַפֿטל, נײַע שיך
און אַ סטענגע אױף די האָר, פֿונדעסטװעגן באָברעט זי זיך שױן װײס איך
װיפֿל צײַט און איז נאָך אַלץ נישט פֿאַרטיק. ס'איז תּמיד אַזױ: אַז מע
װיל גיך, געדױערט עס, און אַז מע שלאָגט האַלדז־און־נאַקן, פֿאַלט פֿון
די הענט. ליזאַ (לאָמיר איר טאָן צוליב און רופֿן זי אַזױ, װי איר
געפֿעלט) האָט זיך אָנגעטאָן יום־טובֿדיק און איז צוגעגאַנגען צו דער
בעל־הביתטע װײַזן, אַז זי איז פֿאַרטיק. די בעל־הביתטע (אַ ביסעלע
שפּעטער װעלן מיר זיך מיט איר באַקענען נענטער) האָט געגעבן אַ פּליעסק
מיט די הענט:
|