באַשעפֿעניש
א
אײנמאָל אין אַ פֿרײַטיק, זומער איז דאָס געװען, זײַנען מיר
געגאַנגען פֿון חדר אַהײם עטלעכע ייִנגלעך מיטאַמאָל. געגאַנגען זײַנען
מיר גיך, כּמעט געלאָפֿן, װאָרעם, ערשטנס, האָט מען אונדז געלאָזט
פֿרײַ אױף שבת אַהײם, און, צװײטנס, זײַנען מיר געװען הונגעריק און
אױף אונדז האָט געװאַרט אַ הײס ראָסלפֿלײשל מיט פֿרישער
שמעקעדיקער חלה.
פּלוצעם האָט אײנער פֿון אונדזער חבֿרה אױסגעשריגן אױף אַ קול:
„אױ, אַ פֿײגעלע!“ ― און מיר האָבן זיך אַלע אָפּגעשטעלט.
װי אַ קנײַלעכן איז געזעסן אױף דער ערד, מיטן קעפּעלע אַרױף, אַ
קלײן יונג פֿײגעלע, מיט נאָך גאָר אַ געל פּיסקעלע. דאָס פֿײגעלע האָט
נעבעך געציטערט. צעלאָזט די פֿעדערלעך, געטרײסלט זיך, געפֿלאַטערט
געמאַכט מיט די פֿליגעלעך, געעפֿנט אַלעמאָל דאָס געלע פּיסקעלע, װי
אַ קלײן קינד בשעת עס װיל עסן, און אַרױסגעלאָזט אױף אַ הײזעריק
קולכל: „פּי!“... און עס האָט זיך אױפֿגעכאַפּט בײַ אונדז אַ געפֿיל פֿון
רחמנות, און מיר האָבן אָנגעהױבן קלערן: װאָס טוט מען מיטן פֿײגעלע?
דער האָט געזאָגט: מע באַדאַרף דאָס לאָזן זיצן אױף דער ערד, ביז דעם
פֿײגעלעס „מאַמע“ װעט קומען. דער האָט געגעבן אַן עצה, מע זאָל דאָס
געבן אַ װאָרף איז דער הײך, װעט דאָס אַװעקפֿליִען. און דער האָט
געדרונגען, אַז מע באַדאַרף דאָס נעמען אַהײם. נאָר אַז ס'איז אַ רחמנות,
אַ „צער בעלי־חײם“ ― דאָס האָבן אַלע מודה געװען.
און מיר האָבן געבראַכט דאָס פֿײגעלע אַהײם, פֿאַרגעסן, אַז מיר
|
|
bashefenish
#
eynmol in a fraytik, zumer iz dos geven, zaynen mir
gegangen fun kheyder aheym etlekhe yinglekh mitamol. gegangen zaynen
mir gikh, kemat gelofn, vorem, ershtns, hot men undz gelozt
fray oyf shabes aheym, un, tsveytns, zaynen mir geven hungerik un
oyf undz hot gevart a heys roslfleyshl mit frisher
shmekediker khale.
plutsem hot eyner fun undzer khevre oysgeshrign oyf a kol:
"oy, a feygele!'' ― un mir hobn zikh ale opgeshtelt.
vi a knaylekhn iz gezesn oyf der erd, mitn kepele aroyf, a
kleyn yung feygele, mit nokh gor a gel piskele. dos feygele hot
nebekh getsitert. tselozt di federlekh, getreyslt zikh, geflatert
gemakht mit di fligelekh, geefnt alemol dos gele piskele, vi
a kleyn kind bshas es vil esn, un aroysgelozt oyf a heyzerik
kelekhl: "pi!''... un es hot zikh oyfgekhapt bay undz a gefil fun
rakhmones, un mir hobn ongehoybn klern: vos tut men mitn feygele?
der hot gezogt: me badarf dos lozn zitsn oyf der erd, biz dem
feygeles "mame'' vet kumen. der hot gegebn an eytse, me zol dos
gebn a vorf iz der heykh, vet dos avekflien. un der hot
gedrungen, az me badarf dos nemen aheym. nor az s'iz a rakhmones,
a "tsar baley-Heym'' ― dos hobn ale moyde geven.
un mir hobn gebrakht dos feygele aheym, fargesn, az mir
|
באַשעפֿעניש
א
אײנמאָל אין אַ פֿרײַטיק, זומער איז דאָס געװען, זײַנען מיר
געגאַנגען פֿון חדר אַהײם עטלעכע ייִנגלעך מיטאַמאָל. געגאַנגען זײַנען
מיר גיך, כּמעט געלאָפֿן, װאָרעם, ערשטנס, האָט מען אונדז געלאָזט
פֿרײַ אױף שבת אַהײם, און, צװײטנס, זײַנען מיר געװען הונגעריק און
אױף אונדז האָט געװאַרט אַ הײס ראָסלפֿלײשל מיט פֿרישער
שמעקעדיקער חלה.
פּלוצעם האָט אײנער פֿון אונדזער חבֿרה אױסגעשריגן אױף אַ קול:
„אױ, אַ פֿײגעלע!“ ― און מיר האָבן זיך אַלע אָפּגעשטעלט.
װי אַ קנײַלעכן איז געזעסן אױף דער ערד, מיטן קעפּעלע אַרױף, אַ
קלײן יונג פֿײגעלע, מיט נאָך גאָר אַ געל פּיסקעלע. דאָס פֿײגעלע האָט
נעבעך געציטערט. צעלאָזט די פֿעדערלעך, געטרײסלט זיך, געפֿלאַטערט
געמאַכט מיט די פֿליגעלעך, געעפֿנט אַלעמאָל דאָס געלע פּיסקעלע, װי
אַ קלײן קינד בשעת עס װיל עסן, און אַרױסגעלאָזט אױף אַ הײזעריק
קולכל: „פּי!“... און עס האָט זיך אױפֿגעכאַפּט בײַ אונדז אַ געפֿיל פֿון
רחמנות, און מיר האָבן אָנגעהױבן קלערן: װאָס טוט מען מיטן פֿײגעלע?
דער האָט געזאָגט: מע באַדאַרף דאָס לאָזן זיצן אױף דער ערד, ביז דעם
פֿײגעלעס „מאַמע“ װעט קומען. דער האָט געגעבן אַן עצה, מע זאָל דאָס
געבן אַ װאָרף איז דער הײך, װעט דאָס אַװעקפֿליִען. און דער האָט
געדרונגען, אַז מע באַדאַרף דאָס נעמען אַהײם. נאָר אַז ס'איז אַ רחמנות,
אַ „צער בעלי־חײם“ ― דאָס האָבן אַלע מודה געװען.
און מיר האָבן געבראַכט דאָס פֿײגעלע אַהײם, פֿאַרגעסן, אַז מיר
|