IX
נאָכװײענישן פֿון דער טינט־פֿאַרפֿלײצונג
― א ―
מײַן ברודער אליהו גײט אַרום אין אײנע צרות. װאָס טוט מען מיט
דער טינט?
― װידער אַמאָל טינט? ― זאָגט אים די מאַמע.
― איך רײד נישט פֿון קײן טינט! ― ענטפֿערט איר מײַן ברודער
אליהו. ― כאַפּט דער רוח די טינט! איך רײד פֿון די פֿלעשער! עס
ליגט אַ קאַפּיטאַל אין די פֿלעשער! מע דאַרף זען אױסלײדיקן די
פֿלעשער און מאַכן פֿון זײ געלט!...
פֿון אַלצדינג מאַכט ער געלט! און עס בלײַבט, אַז מע דאַרף די
טינט אױסגיסן צו אַלדי שװאַרצע יאָר! שלעכט איז נאָר אײן זאַך: װוּהין
גיסט מען אױס אַזױ פֿיל טינט? עס איז פּשוט אַ בזיון!...
― עם װעט זיך ניט העלפֿן. ― זאָגט מײַן ברודער אליהו. ― מע
װעט מוזן צוּװאַרטן ביז בײַנאַכט. בײַנאַכט איז פֿינצטער, װעט קײנער
ניט זען.
קױם דערלעבט נאַכט. אױף צו־להכעיס, שײַנט די לבֿנה, װי אַ
לאַמטערן. דעמאָלט װען מע דאַרף, װעט זי זיך באַהאַלטן. איצט איז זי דאָ.
מע האָט געשיקט נאָך איר!... אַזױ זאָגט מײַן ברודער אליהו, און
מיר טראָגן־אַרױס אַ פֿלאַש נאָך אַ פֿלאַש ― און פּליוך אין דרױסן אַרױס.
פֿון גיסן אױף אײן אָרט װערט אַ טײַך. מע דאַרף נישט גיסן כּסדר אױף
אײן אָרט. אַזױ זאָגט צו מיר מײַן ברודער אליהו, און איך פֿאָלג אים.
איך זוך אױס אַלע מאָל אַ פֿריש אָרט. יעדע פֿלאַש האָט בײַ מיר אַן
אַנדער אָרט. דער שכנהס װאַנט ― פּליוך! דעם שכנס פּאַרקאַן ― פּליוך!
צװײ ציגן ליגן אַקעגן דער לבֿנה און מעלה־גרהן ― פּליוך!
|
|
aykh
nokhveyenishn fun der tint-farfleytsung
― # ―
mayn bruder Elye geyt arum in eyne tsores. vos tut men mit
der tint?
― vider amol tint? ― zogt im di mame.
― ikh reyd nisht fun keyn tint! ― entfert ir mayn bruder
Elye. ― khapt der ruekh di tint! ikh reyd fun di flesher! es
ligt a kapital in di flesher! me darf zen oysleydikn di
flesher un makhn fun zey gelt!...
fun altsding makht er gelt! un es blaybt, az me darf di
tint oysgisn tsu aldi shvartse yor! shlekht iz nor eyn zakh: vuhin
gist men oys azoy fil tint? es iz poshet a bizoyen!...
― am vet zikh nit helfn. ― zogt mayn bruder Elye. ― me
vet muzn tsuvartn biz baynakht. baynakht iz fintster, vet keyner
nit zen.
koym derlebt nakht. oyf tsu-lhkheys, shaynt di levone, vi a
lamtern. demolt ven me darf, vet zi zikh bahaltn. itst iz zi do.
me hot geshikt nokh ir!... azoy zogt mayn bruder Elye, un
mir trogn-aroys a flash nokh a flash ― un plyukh in droysn aroys.
fun gisn oyf eyn ort vert a taykh. me darf nisht gisn keseyder oyf
eyn ort. azoy zogt tsu mir mayn bruder Elye, un ikh folg im.
ikh zukh oys ale mol a frish ort. yede flash hot bay mir an
ander ort. der shkhnhs vant ― plyukh! dem shkhns parkan ― plyukh!
tsvey tsign lign akegn der levone un melh-grhn ― plyukh!
|
IX
נאָכװײענישן פֿון דער טינט־פֿאַרפֿלײצונג
― א ―
מײַן ברודער אליהו גײט אַרום אין אײנע צרות. װאָס טוט מען מיט
דער טינט?
― װידער אַמאָל טינט? ― זאָגט אים די מאַמע.
― איך רײד נישט פֿון קײן טינט! ― ענטפֿערט איר מײַן ברודער
אליהו. ― כאַפּט דער רוח די טינט! איך רײד פֿון די פֿלעשער! עס
ליגט אַ קאַפּיטאַל אין די פֿלעשער! מע דאַרף זען אױסלײדיקן די
פֿלעשער און מאַכן פֿון זײ געלט!...
פֿון אַלצדינג מאַכט ער געלט! און עס בלײַבט, אַז מע דאַרף די
טינט אױסגיסן צו אַלדי שװאַרצע יאָר! שלעכט איז נאָר אײן זאַך: װוּהין
גיסט מען אױס אַזױ פֿיל טינט? עס איז פּשוט אַ בזיון!...
― עם װעט זיך ניט העלפֿן. ― זאָגט מײַן ברודער אליהו. ― מע
װעט מוזן צוּװאַרטן ביז בײַנאַכט. בײַנאַכט איז פֿינצטער, װעט קײנער
ניט זען.
קױם דערלעבט נאַכט. אױף צו־להכעיס, שײַנט די לבֿנה, װי אַ
לאַמטערן. דעמאָלט װען מע דאַרף, װעט זי זיך באַהאַלטן. איצט איז זי דאָ.
מע האָט געשיקט נאָך איר!... אַזױ זאָגט מײַן ברודער אליהו, און
מיר טראָגן־אַרױס אַ פֿלאַש נאָך אַ פֿלאַש ― און פּליוך אין דרױסן אַרױס.
פֿון גיסן אױף אײן אָרט װערט אַ טײַך. מע דאַרף נישט גיסן כּסדר אױף
אײן אָרט. אַזױ זאָגט צו מיר מײַן ברודער אליהו, און איך פֿאָלג אים.
איך זוך אױס אַלע מאָל אַ פֿריש אָרט. יעדע פֿלאַש האָט בײַ מיר אַן
אַנדער אָרט. דער שכנהס װאַנט ― פּליוך! דעם שכנס פּאַרקאַן ― פּליוך!
צװײ ציגן ליגן אַקעגן דער לבֿנה און מעלה־גרהן ― פּליוך!
|