1
ערשטער טײל
הײַנט איז יום־טובֿ ― מען טאָר נישט װײנען!
― א ―
איך גײ מיט אײַך אין געװעט אױף װיפֿל איר װילט, אַז קײנער אין
דער װעלט איז נישט געװען אַזױ צופֿרידן מיטן װאַרעמען ליכטיקן
נאָך־פּסח, װי איך, פּײסי דעם חזנס ייִנגל, מאָטל, און דעם שכנס קעלבל,
װאָס מע רופֿט דאָס „מעני“ (דאָס האָב איך, מאָטל, דעם אַ נאָמען געגעבן
„מעני“).
בײדע גלײַך האָבן מיר דערפֿילט די ערשטע שטראַלן פֿון דער
װאַרעמער זון אינעם ערשטן װאַרעמען נאָך־פּסחדיקן טאָג, בײדע גלײַך האָבן
מיר דערשמעקט דעם ריח פֿונעם ערשטן גרינעם גרעזעלע, װאָס קריכט,
שפּראָצט־אַרױס פֿון דער נאָר־װאָס אָפּגעדעקטער ערד, און בײדע גלײַך
זײַנען מיר אַרױסגעקראָכן פֿונעם פֿינצטערן ענגשאַפֿט צו מקבל־פּנים זײַן
דעם ערשטן זיסן ליכטיקן װאַרעמען פֿרילינגס־מאָרגן. איך, פּײסי דעם
חזנס ייִנגל, מאָטל, בין אַרױס פֿון אַ טװאַן, פֿון אַ קאַלטן נאַסלעכן קעלער,
װאָס שמעקט מיט זױערטײג און מיט רפֿואות פֿון דער אַפּטײק; און
מעני, דעם שכנס קעלבל, האָט מען אַרױסגעלאָזט נאָך פֿון אַן ערגערן
עיפּוש: פֿון אַ קלײן, פֿינצטער, בלאָטיק, פֿאַרפּאַסקודיקט שטעלעכל מיט
אױסגעקרימטע צעפֿליקטע װענט, װאָס װינטער בלאָזט־אַרײַן אַהין דער
שנײ און זומער שמײַסט אַרײַן דער רעגן.
אַרױסגעכאַפּט זיך אױף גאָטס פֿרײַער ליכטיקער װעלט, האָבן מיר
בײדע, איך און מעני, אױס דאַנקבאַרקײט צו דער נאַטור, זיך גענומען
אױסדריקן אונדזער צופֿרידנקײט. איך, פּײסי דעם חזנס ייִנגל, האָב
|
|
1
ershter teyl
haynt iz yum-tuv ― men tor nisht veynen!
― # ―
ikh gey mit aykh in gevet oyf vifl ir vilt, az keyner in
der velt iz nisht geven azoy tsufridn mitn varemen likhtikn
nokh-peysekh, vi ikh, peysi dem khazns yingl, motl, un dem shkhns kelbl,
vos me ruft dos "meni'' (dos hob ikh, motl, dem a nomen gegebn
"meni'').
beyde glaykh hobn mir derfilt di ershte shtraln fun der
varemer zun inem ershtn varemen nokh-peysekhdikn tog, beyde glaykh hobn
mir dershmekt dem reyekh funem ershtn grinem grezele, vos krikht,
shprotst-aroys fun der nor-vos opgedekter erd, un beyde glaykh
zaynen mir aroysgekrokhn funem fintstern engshaft tsu mkbl-pnim zayn
dem ershtn zisn likhtikn varemen frilings-morgn. ikh, peysi dem
khazns yingl, motl, bin aroys fun a tvan, fun a kaltn naslekhn keler,
vos shmekt mit zoyerteyg un mit refues fun der apteyk; un
meni, dem shkhns kelbl, hot men aroysgelozt nokh fun an ergern
eypush: fun a kleyn, fintster, blotik, farpaskudikt shtelekhl mit
oysgekrimte tseflikte vent, vos vinter blozt-arayn ahin der
shney un zumer shmayst arayn der regn.
aroysgekhapt zikh oyf gots frayer likhtiker velt, hobn mir
beyde, ikh un meni, oys dankbarkayt tsu der natur, zikh genumen
oysdrikn undzer tsufridnkayt. ikh, peysi dem khazns yingl, hob
|
1
ערשטער טײל
הײַנט איז יום־טובֿ ― מען טאָר נישט װײנען!
― א ―
איך גײ מיט אײַך אין געװעט אױף װיפֿל איר װילט, אַז קײנער אין
דער װעלט איז נישט געװען אַזױ צופֿרידן מיטן װאַרעמען ליכטיקן
נאָך־פּסח, װי איך, פּײסי דעם חזנס ייִנגל, מאָטל, און דעם שכנס קעלבל,
װאָס מע רופֿט דאָס „מעני“ (דאָס האָב איך, מאָטל, דעם אַ נאָמען געגעבן
„מעני“).
בײדע גלײַך האָבן מיר דערפֿילט די ערשטע שטראַלן פֿון דער
װאַרעמער זון אינעם ערשטן װאַרעמען נאָך־פּסחדיקן טאָג, בײדע גלײַך האָבן
מיר דערשמעקט דעם ריח פֿונעם ערשטן גרינעם גרעזעלע, װאָס קריכט,
שפּראָצט־אַרױס פֿון דער נאָר־װאָס אָפּגעדעקטער ערד, און בײדע גלײַך
זײַנען מיר אַרױסגעקראָכן פֿונעם פֿינצטערן ענגשאַפֿט צו מקבל־פּנים זײַן
דעם ערשטן זיסן ליכטיקן װאַרעמען פֿרילינגס־מאָרגן. איך, פּײסי דעם
חזנס ייִנגל, מאָטל, בין אַרױס פֿון אַ טװאַן, פֿון אַ קאַלטן נאַסלעכן קעלער,
װאָס שמעקט מיט זױערטײג און מיט רפֿואות פֿון דער אַפּטײק; און
מעני, דעם שכנס קעלבל, האָט מען אַרױסגעלאָזט נאָך פֿון אַן ערגערן
עיפּוש: פֿון אַ קלײן, פֿינצטער, בלאָטיק, פֿאַרפּאַסקודיקט שטעלעכל מיט
אױסגעקרימטע צעפֿליקטע װענט, װאָס װינטער בלאָזט־אַרײַן אַהין דער
שנײ און זומער שמײַסט אַרײַן דער רעגן.
אַרױסגעכאַפּט זיך אױף גאָטס פֿרײַער ליכטיקער װעלט, האָבן מיר
בײדע, איך און מעני, אױס דאַנקבאַרקײט צו דער נאַטור, זיך גענומען
אױסדריקן אונדזער צופֿרידנקײט. איך, פּײסי דעם חזנס ייִנגל, האָב
|