― װען איך בין רױטשילד, ― האָט זיך צעלאָזט אַ כּתרילעװקער מלמד אײנמאָל אין אַ דאָנערשטיק, בעת די רביצין האָט אים געמאָנט אױף שבת און ער האָט נישט געהאַט, ― אױ, װען איך זאָל זײַן רױטשילד! טרעפֿט, װאָס איך טו? ראשית־חכמה, פֿיר איך אײַן אַ מינהג, אַז אַ װײַב זאָל תּמיד האָבן בײַ זיך אַ דרײַערל, בכדי זי זאָל פֿאַרשפּאָרן דולן אַ ספּאָדיק, אַז סע קומט דער גוטער דאָנערשטיק און ס'איז נישטאָ אױף שבת… והשנית, קױף איך אױס די שבתדיקע קאַפּאָטע, אָדער נײן ― דעם װײַבס קעצענעם בורנעס ― לאָז זי אױפֿהערן פּיקן אין קאָפּ אַרײַן, אַז ס'איז איר קאַלט! און קױף אַװעק די דאָזיקע שטוב אינגאַנצן מיט אַלע דרײַ חדרים, מיט דער קאַמער, מיט דער שפּײַזאַרניע, מיטן קעלער, מיטן בױדעם, מיט הכּל־בכּל־מכּל־פֿלעקל, ― לאָז זי נישט זאָגן, אַז ס'איז איר ענג; נאַ דיר אַװעק צװײ חדרים, קאָך דיר, װאַש דיר, בראָק דיר, און לאָז מיך צורו, איך זאָל קאָנען קנעלן מיט מײַנע תּלמידים מיט אַ רײנעם קאָפּ! נישטאָ קײן דאגות פּרנסה, מע באַדאַרף נישט קלערן, װוּ נעמט מען אױף שבת ― מחיה־נפֿשות! די טעכטער אַלע חתונה געמאַכט, אַראָפּ אַ האָרב פֿון די פּלײצעס ― װאָס פֿעלט מיר? הײב איך מיך אָן אַרומקוקן אַביסל אױף דער שטאָט. דאָס ערשטע בין איך מנדר אַ נײַעם דאַך אױפֿן אַלטן בית־המדרש, לאָז אױפֿהערן קאַפּען אױפֿן קאָפּ, בשעת ייִדן דאַװנען; און, להבֿדיל, דאָס מרחץ בױ איך איבער אױפֿסנײַ. װאָרעם נישט הײַנט־מאָרגן ― עס װעט דאָרטן מוזן זײַן אַן אומגליק, חס־ושלום, טאָמער פֿאַלט דאָס אױס אַקוראַט בשעת נשים באָדן זיך. און װיבאַלד דאָס באָד, מוז מען שױן דאָס הקדש אַװדאי צעװאַרפֿן און אַנידערשטעלן אַ „ביקור־חולים“ אָבער טאַקע װאָס אַ ביקור־חולים הײסט, מיט בעטלעך, מיט אַ דאָקטער, מיט רפֿואות, מיט יײַכלעך אַלע טאָג פֿאַר די חולאָים, װי עס פֿירט זיך אין לײַטישע שטעט. און אַ „מושבֿ־זקנים“, שטעל איך אַװעק, אַלטע ייִדן לומדים זאָלן זיך נישט װאַלגערן אין בית־המדרש בײַ דער הרובע, און אַ חבֿרה „מלביש־ערומים“, אָרעמע קינדער זאָלן נישט אַרומגײן, איך בעט איבער אײַער כּבֿוד, מיט די פּופּקעס אין דרױסן, און אַ חבֿרה „גמילות־חסדים“, אַז איטלעכער ייִד, סײַ אַ מלמד, סײַ אַ בעל־מלאָכה, סײַ אַ סוחר אַפֿילו זאָל פֿאַרשפּאָרן צאָלן פּראָצענט, נישט דאַרפֿן פֿאַרמשכּונען דאָס העמד פֿונעם לײַב, און אַ חבֿרה „הכנסת־כּלה“, אַז װוּ ערגעץ אַן אָרעם מײדל נעבעך אַ דערװאַקסענע, זאָל מען זי אױסקלײדן, װי עס געהער צו זײַן, און חתונה מאַכן, און נאָך כּדומה אַזעלכע חבֿרות פֿיר איך אײַן בײַ אונדז אין כּתרילעװקע… נאָר װאָס איז שײך עפּעס דװקא נאָר בײַ אונדז אין כּתרילעװקע? אומעטום, װוּ עס געפֿינען זיך נאָר אַחינו־בני־ישׂראל, פֿיר איך אײַן אַזעלכע חבֿרות, אומעטום, אױף דער גאַנצער װעלט! און בכדי עס זאָל זיך פֿירן מיט אַ סדר, װי עס געהער צו זײַן ― טרעפֿט, װאָס טו איך? מאַך איך אױף אַלע חבֿרות אײן חבֿרה אַ גרױסע, אַ צדקה־גדולה־חבֿרה, װאָס גיט אַכטונג אױף אַלע חבֿרות, אױף אַלע ייִדן. דאָס הײסט, אױף דעם כּלל־ישׂראל, אַז ייִדן זאָלן אומעטום האָבן פּרנסה און לעבן אין אַחדות און זאָלן זיצן אין די ישיבֿות און לערנען: חומש מיט רש″י, מיט גמרא, מיט תּוספֿות, מיט מהרש″אָשמואל אליעזר הלױ אײדלס 1555–1631, מיט אַלע שבֿע־חכמות און מיט אַלע שיבֿעים לשון, און אױף אַלע ישיבֿות זאָל זײַן אײן ישיבֿה אַ גרױסע, אַ ייִדישע אַקאַדעמיע, אין דער װילנע געװײנטלעך, װאָס פֿון דאָרטן זאָלן אַרױסגײן די גרעסטע לומדים און חכמים אין דער װעלט, און אַלצדינג זאָל זײַן אומזיסט, „על־חשבון־הגבֿיר“, אױף מײַן קעשענע, און אַלצדינג זאָל זיך פֿירן מיט אַ סדר און מיט אַ פּלאַן, עס זאָל נישט זײַן קײן „גיב־מיר־נאַ־דיר־כאַפּ־לאַפּ“, און אַלע זאָלן אין זינען האָבן נאָר טובֿת־הכּלל!… און בכדי מע זאָל קענען טראָגן אױפֿן קאָפּ דעם „כּלל“ ― װאָס דאַרף מען? דאַרף מען באַװאָרענען דעם פּרט. און מיט װאָס קען מען באַװאָרענען דעם פּרט? געװײנלעך, מיט פּרנסה; װאָרעם פּרנסה, הערט איר, דאָס איז דער רעכטער עיקר; אָן פּרנסה קאָן נישט זײַן קײן אַחדות; איבערן שטיקל ברױט, מישטײנס געזאָגט, איז אײנער דעם אַנדערן יורד לחײו, קאַפּאַל יענעם קױלען, סמען, הענגען!… אַפֿילו די שׂונאי־ישׂראל, אונדזערע המנס פֿון דער גאַנצער װעלט, מײנט איר, װאָס האָבן זײ צו אונדז? גאָרנישט. נאָר צוליב פּרנסה. זײ זאָלן האָבן פּרנסה, װאָלטן זײ גאָר אַזױ שלעכט נישט געװען. פּרנסה ברענגט צו קינאה, קינאה ברענגט צו שׂינאה, און דערפֿון, רחמנא ליצלן, נעמען זיך אַלע צרות אױף דער װעלט, אַלע אומגליקן, נישט דאָ געדאַכט, מיט אַלע רדיפֿות, מיט אַלע הריגות, מיט אַלע רציחות און מיט אַלע מלחמות…
אױ, די מלחמות, די מלחמות! דאָס איז, הערט איר, גאָר אַ שחיטה פֿאַר דער װעלט! װען איך בין רױטשילד, מאַך איך אױס מלחמות, אָבער טאַקע לחלוטין אױס!
װעט איר דאָך פֿרעגן: װיִאַזױ? נאָר מיט געלט. דהײַנו? איך װעל עס אײַך געבן צו פֿאַרשטײן מיט אַ שׂכל: למשל, צװײ מלוכות צעאַמפּערן זיך איבער אַ נאַרישקײט דאָרט, אַ שטיקל ערד, װאָס איז װערט אַ שמעק טאַביקע; „טעריטאָריע“ הײסט עס בײַ זײ. די מלוכה זאָגט, אַז די טעריטאָריע איז איר טעריטאָריע, און די מלוכה זאָגט: „נײן, ס'איז מײַן טעריטאָריע“. מששת־ימי־בראשית, הײסט עס, האָט גאָט באַשאַפֿן אָט דאָס שטיקל ערד פֿון איר כּבֿוד װעגן. קומט צו גײן אַ דריטע און זאָגט: „איר זײַט בײדע בהמות; די טעריטאָריע איז אַלעמענס טעריטאָריע, אַ רשות־הרבים הײסט עס“. הקיצור, טעריטאָריע אַהער, טעריטאָריע אַהין, מע „טעריטאָריעטтараторить: רעדן שנעל, באַלעבעטשען“ אַזױ לאַנג, ביז מע הײבט אָן שיסן פֿון ביקסן און האַרמאַטן, און מענטשן קױלען זיך אײנס דאָס אַנדערע װי די שאָף, און בלוט, בלוט גיסט זיך אַזױ װי װאַסער.
אָבער אַז איך קום צו זײ לכתּחילה און זאָג זײ: „שאַט, ברידערלעך, לאָזט אײַך דינען. אין װאָס גײט דאָ בײַ אײַך, אײגנטלעך, דער גאַנצער סיכסוך? מע פֿאַרשטײט דען נישט אײַער מײן? איר מײנט נישט אַזױ די הגדה, װי די קנײדלעך. טעריטאָריע איז דאָך בײַ אײַך נאָר אַן אױסרײד; דער עיקר איז דאָך בײַ אײַך יענע מעשׂה, פּעטי־מעטי, קאָנטריבוציע! און װיבאַלד לשון קאָנטריבוציע ― צו װעמען קומט מען אָן מיט אַ הלװאה? צו מיר, צו רױטשילדן הײסט עס. אַמער, װײסט איר װאָס? נאַ דיר, ענגלענדער מיט די לאַנגע פֿיס און מיט די קעסטלדיקע הױזן, אַ מיליאַרד! נאַ דיר, נאַרישער טערק מיט דער רױטער יאַרמלקע, אַ מיליאַרד! נאַ דיר, מומע רײזל, אױך אַ מיליאַרד, ממה־נפֿשך, גאָט װעט אײַך העלפֿן, װעט איר מיר אָפּצאָלן מיט פּראָצענט, נישט חלילה קײן גרױסן פּראָצענט, פֿיר אָדער פֿינף לשנה, איך װיל אױף אײַך נישט רײַך װערן“…
פֿאַרשטײט איר שױן? אי איך האָב געמאַכט אַ געשעפֿט, אי מענטשן הערן אױף צו קױלען אײנס דאָס אַנדערע, װי די אָקסן, אומזיסט און אומנישט. און װיבאַלד אױס מלחמות, הײַנט צו װאָס באַדאַרף מען דאָס כּלי־זײן, מיטן חײל, מיט אַלע זיבעצן זאַכן, מיטן גאַנצן טאַרעראַם? אױף תּישעה־נײַנציק כּפּרות! און װיבאַלד אױס כּלי־זײן, אױס חײל, אױס טאַרעראַם, איז דאָך אױס שׂינאה, אױס קינאה, אױס טערק, אױס ענגלענדער, אױס פֿראַנצױז, אױס ציגײַנער, אױס ייִד, להבֿדיל ― די גאַנצע װעלט באַקומט גאָר דעמאָלט אַן אַנדער פּנים, װי אין פּסוק שטײט בײַ אונדז געשריבן: „והיה, און עס װעט זײַן, ביום ההוא, דאָס הײסט, אַז משיח װעט קומען!“… (שטעלט זיך אָפּ).
און אפֿשר, האַ?… װען איך בין רױטשילד, קאָן זײַן, אַז איך בין גאָר מבֿטל דאָס געלט. אױס געלט! װאָרעם, לאָמיר זיך נישט נאַרן, װאָס איז דען געלט? ― געלט איז דאָך, אײגנטלעך, נאָר אַ הסכּם, אַן אײַנגערעדטע זאַך, מע האָט גענומען אַ שטיקל פּאַפּיר, אַװעקגעשטעלט אַ צאַצקע און אָנגעשריבן: „טרי רובליאַ סערעבראָםтри рубля серебром: דרײַ זילבערנע רובל“. געלט, זאָג איך אײַך, איז נישט מער װי אַ יצר־הרע, אַ תּאװה אַזעלכע, אײנע פֿון די גרעסטע תּאװת, װאָס אַלע װילן דאָס און קײנער האָט דאָס נישט… אָבער אַז סע זאָל לחלוטין גאָר נישט זײַן קײן שום געלט אױף דער װעלט, װאָלט דאָך דער יצר־הרע נישט געהאַט װאָס צו טאָן, און די תּאװה װאָלט נישט געװען קײן תּאװה. איר פֿאַרשטײט, צי נײן? אַי װאָס? איז דאָך די קשיא, װוּ װאָלטן דעמאָלט נעמען ייִדן אױף שבת? (פֿאַרטראַכט זיך אױף אַ װײַלע). איז דער תּירוץ: למאַי װוּ װעל איך איצטער נעמען אױף שבת?…